Auteur: Sandra Veneman

Ik had een boel plannen om mijn boek te promoten, maar Corona zet een streep door de meeste van die plannen. En dus is het nu een beetje zoeken en vooral; veel leren!

Ik zet Social Media natuurlijk in en dat heeft al veel gebracht, maar uiteindelijk ben ik toch maar een klein visje. Maar wel een bijzonder visje. En dankbaar, want er prijken al mooie recensies op Bol.com, Boekenbestellen.nl en Hebban. Dank jullie wel lieve lezers!

En er zijn influencers. Natuurlijk heb ik ervan gehoord, maar echt bekend terrein is het niet voor mij. Het principe is niet moeilijk; een influencer is een persoon die anderen kan beïnvloeden in hun koopgedrag. Deze invloed hebben ze niet zomaar. Die invloed is gebaseerd op hun autoriteit, kennis, band met hun volgers of hun positie. Van micro-influencers tot wereldberoemde popsterren; influencers zijn er in allerlei vormen en maten.

Natuurlijk wil ik graag bereiken dat mijn boek ook buiten ‘mijn kringetje’ bekend wordt. Een influencer kan dan helpen. Maar hoe pak je dat aan?

Soms heb je geluk; iemand uit ‘mijn kringetje’ heeft hele bijzondere connecties en ineens kwam onderstaand bericht voorbij in de Instagram Stories van niemand minder dan Victoria Verstappen, een influencer bij uitstek en bijna mama van haar eerste kindje.

Ik kan je verzekeren dat mijn hart bijna uit elkaar spatte van trots én dankbaarheid. Gevolgd door de gedachte: “IEKS, maar wat nu?” Ik heb veel geleerd gisteren…

En nu weer dóór. Ik doe wat ik kan doen met de tijd en middelen die ik heb, houd mijn oren gespitst, maar bovenal; ik blijf mezelf!

Met trotse groet,
Sandra

Het is echt súper gaaf om je eigen boek in online winkels te koop te zien, maar er gaat toch niets boven een échte winkel.

Maar zie je boek daar maar eens te krijgen! Natuurlijk, ik heb ervoor gezorgd dat boekhandels het in kunnen kopen, maar het is geen vanzelfsprekendheid dat ze dat ook echt doen. Ik heb geen grote uitgever achter me staan…

Als allereerste kreeg Schatreis een plekje in de prachtige edelstenen-/geschenkenwinkel All stones in Eindhoven. Kijk ze eens ‘shinen’! Eigenlijk ook een hele mooie plek om te starten, want ‘glinsterstenen’ hebben een prominente rol in het verhaal van Finny & Mac!

Ook twee gerenommeerde Eindhovense boekhandels vonden Schatreis de moeite waard om in hun schappen op te nemen; Van Piere en vanaf vandaag ook de kinderboekenspecialist De Boekenberg. Whoop whoop!

Ik ben echt mega trots! En nu hopen dat het sneeuwbaleffect steeds verder op gang komt.

Go go go muisjes!

Met trotse groet,
Sandra

Mijn boek is volgens mij net zo eigenwijs als de hoofdpersoontjes van mijn boek.

Ik had wat later deze week hier de titel van mijn boek én de cover willen onthullen. Maar toen ik gisteren achter de pc zat en voor de gein ‘Schatreis Sandra Veneman’ intikte, schrok ik me een hoedje; heel veel grote (online) platformen hebben ‘Schatreis’ al opgenomen in hun collectie! 

Was dat even vreemd! En onwerkelijk! Maar ook; super fijn!

Dan is het nu dus écht de hoogste tijd om hier de titel en de cover (voor én achterzijde) van mijn boek te laten zien. 

Met trots presenteer ik:

‘Schatreis. De avonturen van Finny & Mac’

‘Schatreis’ vertelt het verhaal van twee avontuurlijke en ondeugende muisjes; Finny en Mac. Op een dag krijgen ze heel bijzondere post. Een envelop vol geheimzinnige papieren! Zijn het schatkaarten? Is het een grapje van ome Kaasje? Finny en Mac gaan het onderzoeken en beleven samen de spannendste avonturen.

‘Schatreis’ is een hardcover boek en telt 160 pagina’s. Het boek barst van de humor, vriendschap en… foto’s! Maar liefst 125 mooie foto’s zorgen ervoor dat je het avontuur van Finny en Mac van heel dichtbij beleeft.

Het boek is geschikt om voor te lezen aan kinderen vanaf ca. 4 jaar. Ook is het heel geschikt om samen te lezen (de foto’s helpen daarbij). Zelfstandig lezen vanaf ca. 7 jaar. Het is een kinderboek, maar ook leuk voor fantasierijke volwassenen!

Vanaf 7 oktober 2020 is het te koop. Bestelinformatie is binnenkort op deze site te vinden! 

Met trotse groet,
Sandra

Wat groeit mijn boek in de vormgevingsfase. Het is beter geworden, mooier en er is zelfs een hoofdstuk bijgekomen. Ook de cover, toch wel het visitekaartje, is ontworpen. 

Finetuning van de vormgeving. Dat is zo’n beetje de status van mijn boek nu. En als je in die fase zit, is het hoog tijd om aan de slag te gaan met de vervolgstappen. De eerste gesprekken met de drukker heb ik achter de rug. Er zijn al veel beslissingen genomen, maar er zullen er nog meer moeten volgen. Beslissingen over kostprijs, aantal te drukken exemplaren en marketingstrategie zijn een paar voor de hand liggende.

Oftewel; ik zit nu regelmatig in de Uitgeversstoel. En dat zit nog onwennig, dat kan ik je wel vertellen! Het is heel spannend om je op terrein te begeven waar je nog nooit geweest bent. Maar jeetje, wat heb ik al veel geleerd! 

En vandaag? Vandaag registreerde ik me bij ISBN. Weer een stap!

Hartelijke groet,
Sandra

En dan is je boek ineens uit handen. Dit is een kort zinnetje, maar er zit een hele wereld achter.

Het verwerken van de feedback van mijn hooggewaardeerde testlezers kostte minder werk dan verwacht. Soms was het een kwestie van knopen doorhakken: “Volg ik dit advies of niet?” en vervolgens consequent doorvoeren. En soms was het simpelweg een spel- of stijlfoutje corrigeren.

Er moesten nog wat foto’s gemaakt worden en Manlief heeft met veel liefde nog een paar muizenmeubels gecreëerd voor deze foto’s. Klusjes waarbij veel aandacht voor details werd gevraagd, maar het venijn zat hem ergens anders in.

Ik kon namelijk maar heel moeilijk afscheid nemen van mijn manuscript. Noem het scheidingsangst. Lezen, herlezen. Oef, toch nog een foutje ontdekt! Nog een keer herlezen. Zal ik het toch anders doen? 

STOP! Het is goed zo.

Mijn manuscript met alle foto’s ligt nu in handen van mijn bekwame vormgeefster. Weer een mooie stap gemaakt!

Hartelijke groet,
Sandra

Begin maart was mijn manuscript klaar. Tijd om het in handen te leggen van een select groepje testlezers. Een spannende tijd; voor het eerst gaan andere mensen mijn boek lezen!

Alleen… wie had kunnen bedenken dat Nederland (en de rest van de wereld) er ineens heel anders uit zou gaan zien door een akelig virus met een koninklijke naam?

We zitten met zijn allen in de ‘Alles is Anders Show’ en het einde lijkt nog niet in zicht.

Ook het groepje mensen om mij heen, dat mij helpt met het mooier en beter maken van mijn boek, heeft veel klappen te verwerken gehad. Dat raakt me. 

Er is op dit moment zoveel leed in de wereld. ‘Social distancing’ helpt misschien om verspreiding van het virus tegen te gaan, maar wat zullen de gevolgen zijn als we voor langere tijd een ‘anderhalve meter samenleving’ gaan invoeren? Ik geloof er niet in.

Gelukkig zitten er ook positieve kanten aan deze crisis. Je hoort de natuur bijna zuchten van opluchting en mensen maken, in plaats van het vliegtuig te pakken, een reis naar binnen. Ik kan zonder aarzeling zeggen dat ik de afgelopen periode gegroeid ben. Daar ben ik dankbaar voor.

En de tijdlijnen voor het publiceren van mijn boek? Die heb ik aan de kant geschoven. We komen er wel; het duurt gewoon wat langer.

Pas goed op jezelf!

Hartelijke groet,
Sandra

Vroeger zou ik gedacht hebben dat ik dat zelf ook wel kon; vormgeven. Inmiddels weet ik beter.

Als je veel tijd en energie in het schrijven van je boek gestopt hebt, wil je niet dat je boek er niet aantrekkelijk genoeg uitziet om het te kopen. En vervolgens wil je natuurlijk dat het met plezier gelezen wordt. Een lettertype of indeling waar je lezers migraine van krijgen, kan nooit het doel zijn. Tenzij je een deal gesloten hebt met de farmaceutische industrie, dan is het iets anders natuurlijk! 🙂

Toen ik een tijdje geleden enkele hoofdstukken aanleverde bij mijn vormgeefster, zag ik het niet zo zonnig in. Ik ondersteun mijn verhaal met foto’s en foto’s zijn niet zo flexibel als illustraties. Ik zal je de details besparen, maar ik vond dat mijn concept er niet uit zag en ik twijfelde of mijn vormgeefster er wel ‘chocolade’ van kon maken. Daar kwam nog bij dat ze me tijdens onze afspraak vragen stelde over zaken, waar ik totaal niet over nagedacht had. Voilà. Nóg een reden waarom ik nu weet dat je geen boek uit kunt geven zonder vormgever…

Met een berg huiswerk ging ik na onze afspraak naar huis. Ik heb honderden fonts (lettertypes) bekeken. Serif, sans serif… Het zei me eerst niets, maar nu wel. Het is niet eens Pasen, maar er werden hier in huis vele ‘eieren’ gelegd over afbreekstreepjes, liggend, staand, kolommen, kleur van de tekst, afmetingen enzovoorts, enzovoorts.

En weet je? Het is mijn vormgeefster gelukt! Ze heeft er chocolade van gemaakt. Wat zeg ik, chocolade? Beter dan chocolade; het is een prachtig bonbonnetje geworden! 

Straks zullen er vast nog meer vormgevings-eieren gelegd moeten worden, want tot nu toe hebben we het alleen over het binnenwerk gehad, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat helemaal goed komt. 

Qua schrijven ga ik nu de laatste fase in. Wish me luck!

Hartelijke groet,
Sandra

Inmiddels ben ik bijna twee maanden de trotse eigenaresse van een supersonische, ergonomische en zeer knappe laptopstandaard. Die had ik tien jaar eerder moeten aanschaffen! Nekkie blij, ikke blij!

Zo. Omstandigheden geoptimaliseerd. En nu verder.

In mijn eerste boek worden veel foto’s verwerkt. Die moesten geselecteerd en bewerkt worden en dat werd dus mijn eerste klus.

Daarna ging ik aan de slag met mijn verhaallijn. Ieder heeft zo zijn eigen methode om een verhaal vorm te geven. 
Ik deed het zo; ik ontwikkelde een soort van storyboard-map.
Op zo’n 150 kaartjes van A5-formaat plakte ik foto’s en zette ik de anekdotes, die ik in mijn boek wil verwerken. Die kaartjes gingen een ordner in. 
Het voordeel van zo’n flexibel systeem is, dat ik makkelijk de chronologische volgorde kon wijzigen. Kwestie van kaartje eruit, nieuw plekje zoeken en kaartje weer in de ordner! Bob’s your uncle!

OK. Foto’s uitgezocht, verhaallijn klaar, schrijven maar!

Hmmm… Een verhaal in je hoofd hebben is één, maar al die woorden aan elkaar breien is iets anders. Er zat een soort weerstand tussen het verhaal in mijn hoofd en mijn vingers op het toetsenbord. 

Was het perfectionisme? Was het twijfel omdat het uitvoeren van mijn droom niet altijd zo leuk en moeiteloos bleek te zijn in de praktijk? Waarschijnlijk een combinatie van die twee en nog een boel meer. Het compleet door elkaar lopen van ‘privé leven’ en ‘ondernemerschap’ helpt ook niet altijd.

Het werd tijd voor mijn geheime wapen. Een vies woord. Daar komt ie; discipline.

J.K. Rowling beschrijft het mooi op haar website:
‘Discipline. Moments of pure inspiration are glorious, but most of a writer’s life is, to adapt the old cliché, about perspiration rather than inspiration. Sometimes you have to write even when the muse isn’t cooperating.’

Inmiddels kan ik zeggen; het helpt. De weerstand neemt af en mijn boek groeit!

Om er dan ook maar een ‘Dory’ achteraan te gooien; nu is het een kwestie van ‘just keep swimming’!

Hartelijke groet,
Sandra

Door mijn roze (schrijvers)bril zie ik mezelf zitten; er lustig op los tikkend achter mijn laptop, warm kopje thee met iets lekkers erbij, hondje aan mijn voeten. Niets of niemand legt mij een strobreed in de weg. Verhalen duiken als paddenstoelen in de herfst op in mijn hoofd, om daarna meteen vastgelegd te worden. En soms zoek ik een andere plek op om te schrijven, gewoon omdat het kan. Vrijheid!

Natuurlijk weet ik wel dat de werkelijkheid anders zou zijn. Hondje ligt nooit aan mijn voeten, alleen als ik mezelf languit op de bank parkeer (en dan moet ik vaak nog vechten om een plekje ook). Ik zorg niet altijd goed even goed voor mezelf, dus als er al thee staat, is die waarschijnlijk koud. Schrijven op een andere plek is leuk, maar niet altijd mogelijk of praktisch. Of onze viervoeter kijkt me met smekende ogen aan als ik de deur uit stap zonder hem mee te nemen met een blik van ‘wat doe je nou?’. Smelt.

Maar de realiteit… Nooit gedacht dat ik de eerste anderhalve week bezig zou zijn met het bouwen van (de contouren van) mijn website, het regelen van bank- en verzekeringszaken en het opzetten van een administratie. 

En ondertussen gaat de telefoon en word je benaderd door allerlei bedrijven die je de mooiste aanbiedingen doen omdat je ondernemer bent geworden. 

Ik dacht dat ik daar geen last van zou hebben omdat ik bij de KvK een vinkje geplaatst heb. Achteraf blijkt dat alleen een vinkje voor verkoop via de post en deur te zijn (wel heel belangrijk!), maar moet ik me als bedrijf ook nog registreren in het Bel-me-niet-Register. 

Dat laatste staat op mijn to-do lijstje van vandaag! Hahaaa! Kom maar op papieren en digitale tijgers! Ik lust jullie rauw (onder het genot van een kopje – lauwe – thee)! 

Een ander to do-tje is ergonomie… Als je jezelf lang, lang, lang én vrolijk achter een laptop ziet zitten: knijp in je arm en word snel wakker, want dit is écht een droom. Pijnlijke waarheid is namelijk dat daar een ‘plank-in-je-nek-gevoel’ bij hoort! 

Toevallig las ik vanochtend in de krant een stukje over ‘Emma’.
Emma is de pop van onderzoeker William Higham en ze ziet er niet bepaald florissant uit met haar bochel, rode ogen en andere kwalen die allemaal het gevolg zijn van een verkeerde werkhouding en langdurig zittend werken.
En laat die bochel nou precies zitten op de ‘plank-in-mijn-nek-plek’… Ik hoef niet uit te leggen dat deze blik op Emma vanochtend een extra motivatie was om ergonomie hoog op mijn to-do lijstje te plaatsen!

Goed. ‘Bel-me-niet’ en ‘Ergonomie’. De verhaaltjes ploppen ook op, maar moeten nog heel even wachten totdat ik deze stoorzenders geëlimineerd heb.  Ik wil tenslotte geen chagrijnige Emma worden! 🙂

Hartelijke groet,
Sandra