Vies woord

Inmiddels ben ik bijna twee maanden de trotse eigenaresse van een supersonische, ergonomische en zeer knappe laptopstandaard. Die had ik tien jaar eerder moeten aanschaffen! Nekkie blij, ikke blij!

Zo. Omstandigheden geoptimaliseerd. En nu verder.

In mijn eerste boek worden veel foto’s verwerkt. Die moesten geselecteerd en bewerkt worden en dat werd dus mijn eerste klus.

Daarna ging ik aan de slag met mijn verhaallijn. Ieder heeft zo zijn eigen methode om een verhaal vorm te geven. 
Ik deed het zo; ik ontwikkelde een soort van storyboard-map.
Op zo’n 150 kaartjes van A5-formaat plakte ik foto’s en zette ik de anekdotes, die ik in mijn boek wil verwerken. Die kaartjes gingen een ordner in. 
Het voordeel van zo’n flexibel systeem is, dat ik makkelijk de chronologische volgorde kon wijzigen. Kwestie van kaartje eruit, nieuw plekje zoeken en kaartje weer in de ordner! Bob’s your uncle!

OK. Foto’s uitgezocht, verhaallijn klaar, schrijven maar!

Hmmm… Een verhaal in je hoofd hebben is één, maar al die woorden aan elkaar breien is iets anders. Er zat een soort weerstand tussen het verhaal in mijn hoofd en mijn vingers op het toetsenbord. 

Was het perfectionisme? Was het twijfel omdat het uitvoeren van mijn droom niet altijd zo leuk en moeiteloos bleek te zijn in de praktijk? Waarschijnlijk een combinatie van die twee en nog een boel meer. Het compleet door elkaar lopen van ‘privé leven’ en ‘ondernemerschap’ helpt ook niet altijd.

Het werd tijd voor mijn geheime wapen. Een vies woord. Daar komt ie; discipline.

J.K. Rowling beschrijft het mooi op haar website:
‘Discipline. Moments of pure inspiration are glorious, but most of a writer’s life is, to adapt the old cliché, about perspiration rather than inspiration. Sometimes you have to write even when the muse isn’t cooperating.’

Inmiddels kan ik zeggen; het helpt. De weerstand neemt af en mijn boek groeit!

Om er dan ook maar een ‘Dory’ achteraan te gooien; nu is het een kwestie van ‘just keep swimming’!

Hartelijke groet,
Sandra