Categorie: Schrijven

Vroeger zou ik gedacht hebben dat ik dat zelf ook wel kon; vormgeven. Inmiddels weet ik beter.

Als je veel tijd en energie in het schrijven van je boek gestopt hebt, wil je niet dat je boek er niet aantrekkelijk genoeg uitziet om het te kopen. En vervolgens wil je natuurlijk dat het met plezier gelezen wordt. Een lettertype of indeling waar je lezers migraine van krijgen, kan nooit het doel zijn. Tenzij je een deal gesloten hebt met de farmaceutische industrie, dan is het iets anders natuurlijk! 🙂

Toen ik een tijdje geleden enkele hoofdstukken aanleverde bij mijn vormgeefster, zag ik het niet zo zonnig in. Ik ondersteun mijn verhaal met foto’s en foto’s zijn niet zo flexibel als illustraties. Ik zal je de details besparen, maar ik vond dat mijn concept er niet uit zag en ik twijfelde of mijn vormgeefster er wel ‘chocolade’ van kon maken. Daar kwam nog bij dat ze me tijdens onze afspraak vragen stelde over zaken, waar ik totaal niet over nagedacht had. Voilà. Nóg een reden waarom ik nu weet dat je geen boek uit kunt geven zonder vormgever…

Met een berg huiswerk ging ik na onze afspraak naar huis. Ik heb honderden fonts (lettertypes) bekeken. Serif, sans serif… Het zei me eerst niets, maar nu wel. Het is niet eens Pasen, maar er werden hier in huis vele ‘eieren’ gelegd over afbreekstreepjes, liggend, staand, kolommen, kleur van de tekst, afmetingen enzovoorts, enzovoorts.

En weet je? Het is mijn vormgeefster gelukt! Ze heeft er chocolade van gemaakt. Wat zeg ik, chocolade? Beter dan chocolade; het is een prachtig bonbonnetje geworden! 

Straks zullen er vast nog meer vormgevings-eieren gelegd moeten worden, want tot nu toe hebben we het alleen over het binnenwerk gehad, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat helemaal goed komt. 

Qua schrijven ga ik nu de laatste fase in. Wish me luck!

Hartelijke groet,
Sandra

Inmiddels ben ik bijna twee maanden de trotse eigenaresse van een supersonische, ergonomische en zeer knappe laptopstandaard. Die had ik tien jaar eerder moeten aanschaffen! Nekkie blij, ikke blij!

Zo. Omstandigheden geoptimaliseerd. En nu verder.

In mijn eerste boek worden veel foto’s verwerkt. Die moesten geselecteerd en bewerkt worden en dat werd dus mijn eerste klus.

Daarna ging ik aan de slag met mijn verhaallijn. Ieder heeft zo zijn eigen methode om een verhaal vorm te geven. 
Ik deed het zo; ik ontwikkelde een soort van storyboard-map.
Op zo’n 150 kaartjes van A5-formaat plakte ik foto’s en zette ik de anekdotes, die ik in mijn boek wil verwerken. Die kaartjes gingen een ordner in. 
Het voordeel van zo’n flexibel systeem is, dat ik makkelijk de chronologische volgorde kon wijzigen. Kwestie van kaartje eruit, nieuw plekje zoeken en kaartje weer in de ordner! Bob’s your uncle!

OK. Foto’s uitgezocht, verhaallijn klaar, schrijven maar!

Hmmm… Een verhaal in je hoofd hebben is één, maar al die woorden aan elkaar breien is iets anders. Er zat een soort weerstand tussen het verhaal in mijn hoofd en mijn vingers op het toetsenbord. 

Was het perfectionisme? Was het twijfel omdat het uitvoeren van mijn droom niet altijd zo leuk en moeiteloos bleek te zijn in de praktijk? Waarschijnlijk een combinatie van die twee en nog een boel meer. Het compleet door elkaar lopen van ‘privé leven’ en ‘ondernemerschap’ helpt ook niet altijd.

Het werd tijd voor mijn geheime wapen. Een vies woord. Daar komt ie; discipline.

J.K. Rowling beschrijft het mooi op haar website:
‘Discipline. Moments of pure inspiration are glorious, but most of a writer’s life is, to adapt the old cliché, about perspiration rather than inspiration. Sometimes you have to write even when the muse isn’t cooperating.’

Inmiddels kan ik zeggen; het helpt. De weerstand neemt af en mijn boek groeit!

Om er dan ook maar een ‘Dory’ achteraan te gooien; nu is het een kwestie van ‘just keep swimming’!

Hartelijke groet,
Sandra

Door mijn roze (schrijvers)bril zie ik mezelf zitten; er lustig op los tikkend achter mijn laptop, warm kopje thee met iets lekkers erbij, hondje aan mijn voeten. Niets of niemand legt mij een strobreed in de weg. Verhalen duiken als paddenstoelen in de herfst op in mijn hoofd, om daarna meteen vastgelegd te worden. En soms zoek ik een andere plek op om te schrijven, gewoon omdat het kan. Vrijheid!

Natuurlijk weet ik wel dat de werkelijkheid anders zou zijn. Hondje ligt nooit aan mijn voeten, alleen als ik mezelf languit op de bank parkeer (en dan moet ik vaak nog vechten om een plekje ook). Ik zorg niet altijd goed even goed voor mezelf, dus als er al thee staat, is die waarschijnlijk koud. Schrijven op een andere plek is leuk, maar niet altijd mogelijk of praktisch. Of onze viervoeter kijkt me met smekende ogen aan als ik de deur uit stap zonder hem mee te nemen met een blik van ‘wat doe je nou?’. Smelt.

Maar de realiteit… Nooit gedacht dat ik de eerste anderhalve week bezig zou zijn met het bouwen van (de contouren van) mijn website, het regelen van bank- en verzekeringszaken en het opzetten van een administratie. 

En ondertussen gaat de telefoon en word je benaderd door allerlei bedrijven die je de mooiste aanbiedingen doen omdat je ondernemer bent geworden. 

Ik dacht dat ik daar geen last van zou hebben omdat ik bij de KvK een vinkje geplaatst heb. Achteraf blijkt dat alleen een vinkje voor verkoop via de post en deur te zijn (wel heel belangrijk!), maar moet ik me als bedrijf ook nog registreren in het Bel-me-niet-Register. 

Dat laatste staat op mijn to-do lijstje van vandaag! Hahaaa! Kom maar op papieren en digitale tijgers! Ik lust jullie rauw (onder het genot van een kopje – lauwe – thee)! 

Een ander to do-tje is ergonomie… Als je jezelf lang, lang, lang én vrolijk achter een laptop ziet zitten: knijp in je arm en word snel wakker, want dit is écht een droom. Pijnlijke waarheid is namelijk dat daar een ‘plank-in-je-nek-gevoel’ bij hoort! 

Toevallig las ik vanochtend in de krant een stukje over ‘Emma’.
Emma is de pop van onderzoeker William Higham en ze ziet er niet bepaald florissant uit met haar bochel, rode ogen en andere kwalen die allemaal het gevolg zijn van een verkeerde werkhouding en langdurig zittend werken.
En laat die bochel nou precies zitten op de ‘plank-in-mijn-nek-plek’… Ik hoef niet uit te leggen dat deze blik op Emma vanochtend een extra motivatie was om ergonomie hoog op mijn to-do lijstje te plaatsen!

Goed. ‘Bel-me-niet’ en ‘Ergonomie’. De verhaaltjes ploppen ook op, maar moeten nog heel even wachten totdat ik deze stoorzenders geëlimineerd heb.  Ik wil tenslotte geen chagrijnige Emma worden! 🙂

Hartelijke groet,
Sandra